อะเนกะชาติสังสารัง สันธาวิสสัง อะนิพพิสัง
           เมื่อเรายังไม่พบญาณ แลได้แล่นท่องเที่ยวไปใน
           สงสารเป็นเอนกชาติ
คะหะการัง คะเวสันโต ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง
           แสวงหาอยู่ซึ่งนายช่างปลูกเรือน คือตัณหาผู้สร้าง 
           ภพการเกิดทุกคราวเป็นทุกข์ร่ำไป
คะหะกะระกะ ทิฏโฐสิ ปุนะ เคหัง นะ กาหะสิ
           นี่แน่ะ นายช่างปลูกเรือน เรารู้จักเจ้า เสียแล้ว
           เจ้าจะทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
สัพพา เต ผาสุกา ภัคคา คะหะกูฏัง วิสังขะตัง
           โครงเรือนทั้งหมดของเจ้าเราหักเสียแล้ว
            ยอดเรือนเราก็รื้อทิ้งเสียแล้วด้วย
วิสังขาระคะตัง จิตตัง ตัณหานัง ชะยะมัชฌะคาติฯ
           จิตของเราถึงแล้ว ซึ่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้
           อีกต่อไปมันได้ถึงแล้วซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา
           คือพระนิพพาน