(ผู้นำ) (หันทะ มะยัง ระตะนัตตะยัปปะณามะคาถาโย เจวะ สังเวคะ
         ปะริกิตตะนะ ปาฐัญจะ ภะณามะ เส)
พุทโธ สุสุทโธ กะรุณามะหัณณะโว
        พระพุทธเจ้าผู้บริสุทธิ์ มีพระกรุณาดุจห้วงมหรรณพ
โยจจันตะสุทธัพพะระญาณะโลจะโน
        พระองค์ใด มีตาคือญาณอันประเสริฐหมดจดถึงที่สุด
โลกัสสะ ปาปูปะกิเลสะฆาตะโก
        เป็นผู้ฆ่าเสียซึ่งบาป และอุปกิเลสของโลก
วันทามิ พุทธัง อะหะมาทะเรนะ ตัง
        ข้าพเจ้าไหว้พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ
ธัมโม ปะทีโป วิยะ ตัสสะ สัตถุโน
        พระธรรมของพระศาสดา สว่างรุ่งเรืองเปรียบดวงประทีป
โย มัคคะปากามะตะเภทะภินนะโก
        จำแนกประเภท คือ มรรค ผล นิพพาน ส่วนใด
โลกุตตะโร โย จะ ตะทัตถะทีปะโน
        ซึ่งเป็นตัวโลกุตตระ และส่วนใดที่ชี้แนวแห่งโลกุตตระนั้น
วันทามิ ธัมมัง อะหะมาทะเรนะ ตัง
        ข้าพเจ้าไหว้พระธรรมนั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ
สังโฆ สุเขตตา ภะยะติเขตตะสัญญิโต
        พระสงฆ์เป็นนาบุญอันยิ่งใหญ่ กว่านาบุญอันดีทั้งหลาย
โย ทิฎฐะสันโต สุคะตานุโพธะโก
        เป็นผู้เห็นพระนิพพาน ตรัสรู้ตามพระสุคต หมู่ใด
โลลัปปะหีโน อะริโย สุเมธะโส
        เป็นผู้ละกิเลสเครื่องโลเล เป็นพระอริยเจ้ามีปัญญาดี
วันทามิ สังฆัง อะหะมาทะเรนะ ตัง 
        ข้าพเจ้าไหว้พระสงฆ์หมู่นั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ
อิจเจวะเมกันตะภิปูชะเนยยะกัง, วัตถุตตะยัง วันทะยะตาภิสังขะตัง,
ปุญญัง มะยา ยัง มะมะ สัพพุปัททะวา, มาโหนตุ เว ตัสสะ ปะภาวะสิทธิยา
        บุญใดที่ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่ซึ่งวัตถุสาม คือพระรัตนตรัย, อันควร
        บูชายิ่งโดยส่วนเดียว, ได้กระทำแล้วเป็นอย่างยิ่งเช่นนี้, ขออุปัทวะ
        ทั้งหลาย, จงอย่ามีแก่ข้าพเจ้าเลย,ด้วยอำนาจความสำเร็จอันเกิด
        จากบุญนั้น
อิธะ ตะถาคะโต โลเก อุปปันโน        พระตถาคตเจ้าเกิดขึ้นแล้วในโลกนี้
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ                   เป็นผู้ไกลจากกิเลสตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
ธัมโม จะ เทสิโต นิยยานิโก             และพระธรรมที่ทรงแสดง เป็นธรรมเครื่อง
                                                       ออกจากทุกข์
อุปะสะมิโก ปะรินิพพานิโก              เป็นเครื่องสงบกิเลส เป็นไปเพื่อปรินิพพาน
สัมโพธะคามี สุคะตัปปะเวทิโต
         เป็นไปเพื่อความรู้พร้อม เป็นธรรมที่พระสุคตประกาศ
มะยันตัง ธัมมัง สุตวา เอวัง ชานามะ
         พวกเราเมื่อได้ฟังธรรมนั้นแล้ว จึงได้รู้อย่างนี้ว่า
ชาติปิ ทุกขา                 แม้ความเกิดก็เป็นทุกข์
ชะราปิ ทุกขา                แม้ความแก่ก็เป็นทุกข์
มะระณัมปิ ทุกขัง          แม้ความตายก็เป็นทุกข์
โสกะปะริเทวะทุกขะโทมะนัสสุปายาสาปิ ทุกขา
         แม้ความโศก ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจ
         ความคับแค้นใจ ก็เป็นทุกข์
อัปปิเยปิ สัมปะโยโค ทุกโข         ความประสบกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์
ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข              ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์
ยัมปิฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง    มีความปรารถนาสิ่งใด ไม่ได้สิ่งนั้น นั่นก็เป็นทุกข์
สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา
         ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง 5 เป็นตัวทุกข์
เสยยะถีทัง                             ได้แก่สิ่งเหล่านี้ คือ
รูปูปาทานักขันโธ                   ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือ รูป
เวทะนูปาทานักขันโธ              ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือ เวทนา
สัญญูปาทานักขันโธ               ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือ สัญญา
สังขารูปาทานักขันโธ              ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือ สังขาร
วิญญาณูปาทานักขันโธ           ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นคือ วิญญาณ
เยสัง ปะริญญายะ
         เพื่อให้สาวกกำหนดรอบรู้อุปาทานขันธ์เหล่านี้เอง
ธะระมาโน โส ภะคะวา
         จึงพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น เมื่อยังทรงพระชนม์อยู่
เอวัง พะหุลัง สาวะเก วิเนติ
         ย่อมทรงแนะนำสาวกทั้งหลาย เช่นนี้เป็นส่วนมาก
เอวังภาคา จะ ปะนัสสะ ภะคะวะโต สาวะเกสุ อะนุสาสะนี พะหุลาปะวัตตะติ
         อนึ่ง คำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น ย่อมเป็นไปในสาวก
         ทั้งหลาย ส่วนมากมีส่วนคือการจำแนกอย่างนี้ว่า
รูปัง อะนิจจัง                      รูปไม่เที่ยง
เวทะนา อะนิจจา                 เวทนาไม่เที่ยง
สัญญา อะนิจจา                  สัญญาไม่เที่ยง
สังขารา อะนิจจา                 สังขารไม่เที่ยง
วิญญาณัง อะนิจจัง              วิญญาณไม่เที่ยง
รูปัง อะนัตตา                      รูปไม่ใช่ตัวตน
เวทะนา อะนัตตา                 เวทนาไม่ใช่ตัวตน
สัญญา อะนัตตา                  สัญญาไม่ใช่ตัวตน
สังขารา อะนัตตา                สังขารไม่ใช่ตัวตน
วิญญาณัง อะนัตตา             วิญญาณไม่ใช่ตัวตน
สัพเพ สังขารา อะนิจจา        สังขารทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยง
สัพเพ ธัมมา อะนัตตาติ        ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่ใช่ตัวตนดังนี้
เต มะยัง โอติณณามะหะ      พวกเราทั้งหลายเป็นผู้ถูกครอบงำแล้ว
ชาติยา                                โดยความเกิด
ชะรามะระเณนะ                  โดยความแก่ และความตาย
โสเกหิ ปะริเทเวหิ ทุกเขหิ โทมะนัสเสหิ อุปายาเสหิ
        โดยความโศก ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจ
        ความคับแค้นใจทั้งหลาย
ทุกโขติณณา                     เป็นผู้ถูกความทุกข์หยั่งเอาแล้ว
ทุกขะปะเรตา                     เป็นผู้มีความทุกข์ เป็นเบื้องหน้าแล้ว
อัปเปวะนามิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ อันตะกิริยา ปัญญาเยถาติ
         ทำไฉนการทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ จะพึงปรากฎชัดแก่เราได้
จิระปะรินิพพุตัมปิ ตัง ภะคะวันตัง อุททิสสะ อะระหันตัง สัมมาสัมพุทธัง
         เราทั้งหลาย อุทิศเฉพาะพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ไกลจากกิเลส
         ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง แม้ปรินิพพานนานแล้ว พระองค์นั้น
สัทธา อะคารัสมา อะนะคาริยัง ปัพพะชิตา
         เป็นผู้มีศรัทธา ออกบวชจากเรือนไม่เกี่ยวข้องด้วยเรือนแล้ว
ตัสมิง ภะคะวะติ พรัหมะจะริยัง จะรามะ
         ประพฤติอยู่ซึ่งพรหมจรรย์ ในพระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น
ภิกขูนัง สิกขาสาชีวะสะมาปันนา
         ถึงพร้อมด้วยสิกขาและธรรม เป็นเครื่องเลี้ยงชีวิตของภิกษุทั้งหลาย
ตัง โน พรัหมะจะริยัง อิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ อันตะกิริยายะ
สังวัตตะตูติ ฯ
         ขอให้พรหมจรรย์ของเราทั้งหลายนั้น จงเป็นไปเพื่อการทำที่สุด
         แห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้เทอญ