วันนี้เราลองมาศึกษาทำความเข้าใจถึงวัตถุประสงค์ ที่องค์พระบรมศาสดาต้องบัญญัติพระวินัยให้ภิกษุปฏิบัติตาม ว่าเพื่อประโยชน์อันใด
๑. เพื่อความเรียบร้อย ดีงามแห่งหมู่สงฆ์
๒. เพื่อความสงบสุขของหมู่สงฆ์
๒ ข้อนี้ ถือว่าเป็นประโยชน์แก่บุคคลและคณะบุคคล
๓. เพื่อข่มภิกษุทุมมังกุ คือผู้หน้าด้าน เก้อยาก
๔. เพื่อความอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขของหมู่สงฆ์ ผู้มีศีลอันดีงาม
๓-๔ เป็นคุณแก่พรหมจรรย์อันบริสุทธิ์ บริบูรณ์ของหมู่ภิกษุเอง
๕. เพื่อสกัดกั้นอาสวะทั้งหลายที่จักบังเกิดแก่กายและใจ
๖. เพื่อระงับยับยั้งมูลเหตุแห่งอาสวะที่จะพึงบังเกิดในอนาคต
๕-๖ ถือเป็นคุณแก่การบำเพ็ญสมณธรรม
๗. เพื่อยังให้เกิดความเสื่อมใส แก่หมู่ชนที่ยังไม่เสื่อมใส
๘. เพื่อยังให้บุคคลที่เสื่อมใสแล้ว ให้เสื่อมใสยิ่งขึ้น
๗-๘ ถือเป็นคุณประโยชน์แก่พระพุทธศาสนา
๙. เพื่อความตั้งมั่นของพระธรรมวินัย
๑๐. เพื่อความห่างไกลจากโทษภัยที่จะบังเกิดแก่ผู้ละเมิด
๙-๑๐ ถือเป็นการยังกุศลให้เจริญแก่ผู้ปฏิบัติต่อหลักพระธรรมวินัย
จุดมุ่งหมายทั้ง ๑๐ ข้อดังที่หยิบยกมาให้ท่านทั้งหลายได้ศึกษา จะได้รับรู้ให้แจ่มชัดว่า
การที่หมู่ภิกษุสงฆ์พากันมุ่งมั่นปฏิบัติตามหลักพระธรรมวินัยอย่างเคร่งครัด ถือเป็นประโยชน์แก่ผู้ปฏิบัติ
เป็นคุณแก่พรหมจรรย์อันบริสุทธิ์ บริบูรณ์
เป็นคุณแก่การเจริญสมณธรรม
เป็นประโยชน์แก่พระพุทธศาสนา
เป็นการยังให้บุญกุศลเจริญรุ่งเรืองแก่ผู้ปฏิบัติ
พุทธประสงค์ดังกล่าวมานี้แหละ จึงชื่อว่า ยังประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน ด้วยความไม่ประมาท อันสมบูรณ์ในสมณสารูป
พุทธะอิสระ
