ขอบคุณที่ลูกหลานแสดงความเป็นห่วง สอบถามอาการป่วยกันเข้ามาเป็นระยะๆ
อธิบายว่า ฉันไม่ได้ป่วยอะไรมาก เป็นแค่ความดันต่ำเหลือ ๗๐-๘๐
ค่าออกซิเจนในเลือดต่ำ ๙๔-๙๕ ชีพจรต่ำกว่ามาตรฐาน ๔๐-๕๐
อาการที่เป็น คือ เหนื่อยผิดปกติ ใจสั่นหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม คงเป็นเพราะทำงานมากไป ร่างกายตรากตรำ กรำแดด ลม หลายๆ วัน
เวลานอนก็จะรู้สึกเหมือนจมน้ำ ตื่นนอนก็มึนงงไม่สดชื่น
พอกลับมาอยู่วัดได้ให้ออกซิเจนอาการดังกล่าวก็ค่อยยังชั่ว เลยไปนอนให้หมอให้น้ำเกลือ กลูโคส แล้วถือโอกาสตรวจสุขภาพ
ตา เห็นข้างเดียว
หู เสื่อมลงกว่าเมื่อก่อน
ปอด ปกติ
ตับ ปกติ
ไต ปกติ
กล้ามเนื้อหัวใจและหลอดเลือดดีเยี่ยม ช่างน่าประหลาด
เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว นายจิโรจน์ กรรมการมูลนิธิ พาฉันไปทำบอลลูนหัวใจขยายหลอดเลือด จำได้ว่า หมอโรงพยาบาลนครปฐมใส่ขดลวดขยายหลอดเลือดให้ด้วยแต่ตรวจครั้งนี้กลับไม่เห็นขดลวด
เห็นแต่กล้ามเนื้อหัวใจบีบตัวดีมาก เส้นเลือดหัวใจเหมือนรากไม้ที่สมบูรณ์ มีทั้งรากแก้ว รากฝอย โยงใยส่งเลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจ อย่ามีระเบียบ ไม่มีเส้นใดขอดหรือตีบตัน
มันต่างจากสิบกว่าปีที่แล้ว ที่เส้นเลือดบางเส้นดูตีบตัน
หมอสรุปผลการตรวจร่างกายอย่างละเอียดว่า
น้ำตาล ปกติ
เลือด น้อยไปหน่อย
เกล็ดเลือดน้อยมากๆ
ไขมันตัวร้าย เริ่มสูงขึ้นนิดหน่อย (ต้องคุมอาหาร)
แต่ที่ไม่เคยเปลี่ยนเลย คือ เลือด ตั้งแต่สมัยเด็กๆ ต้องให้เลือดทุก ๓ เดือน คือ ผลของเม็ดเลือดขาวต่ำกว่ามาตรฐาน
จำได้ว่า ตอนออกจากคุก เคยถึงขนาดต้องให้เกร็ดเลือดถึงสองถุง
ยิ่งช่วงนี้หมอให้ฉีดวัคซีนเข็ม ๓ โมเดอร์นา อาจส่งผลให้เกล็ดเลือดต่ำกว่าปกติ และอาจเกิดลิ่มเลือดอุดตันได้ และภายใน ๑๕ วันนี้ ภูมิคุ้มกันจะต่ำเอามากๆ จึงต้องแอบกินยาเสริมภูมิวันละซอง
สิ่งที่ต้องระมัดระวัง คือ ไม่ให้ติดเชื้อใดๆ ที่มีอยู่มากมายทั้งในอากาศและรอบๆ ตัว
โรคเลือดที่เป็นมาตั้งแต่เด็กๆ มันกลายเป็นร่องรอยที่ทำให้ร่างกายนี้มีจุดด้อย ถึงกับอ่อนแอได้
ช่วงนี้ ก็ต้องพยายามคิดค้นยาสมุนไพร กระตุ้นไขกระดูกให้สร้างเม็ดเลือดให้มากขึ้น
โชคไม่ดีตรงที่ผลตรวจมวลกระดูกออกมาว่า
มวลกระดูกบางผิดปกติ ไขกระดูกเลยมีปัญหาในการผลิตเม็ดเลือดพอสมควร และจะทำให้กระดูกแตกหักได้ง่าย
ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตัวเราล้วนเกิดมาจากเหตุปัจจัยทั้งในอดีตและปัจจุบันทั้งนั้น
อธิบายขยายความมาเสียยืดยาว ก็เพื่อให้ท่านที่ห่วงใย ได้คลายความกังวล
ขอบอกว่า ฉันยังไม่ตายง่ายดอก
วิชาความรู้ที่ติดตัวมา ยังพอเป็นที่พึ่งพาในยามยากได้บ้าง เว้นเสียแต่จะหมดเวลาของฉัน เช่นนั้นอะไรๆ คงช่วยไม่ได้ดอก
พุทธะอิสระ
