เจ้าจักสำคัญความนี้เป็นไฉน
สรรพสิ่ง สรรพวัตถุ สรรพสัตว์ สรรพชีวิต ล้วนตกอยู่ในหลักธรรมชาติ ธรรมดา สามัญ คือ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป ที่ทิ้งเหลือเอาไว้ คือ ดี กับ ชั่ว
นรชาติ ติวางวาย
มลายสิ้น ทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วทั้งชั่ว ดีประดับไว้ในโลก
อะธุวัง ชีวิตัง
ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน
ธุวัง มะระณัง
ความตายเป็นของยั่งยืน
อะวัสสัง มะยา มะริตัพพัง
อันเราจะพึงตายเป็นแท้
มะระณะปะริโยสานัง เม ชีวิตัง
ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุดรอบ
ชีวิตัง เม อะนิยะตัง
ชีวิตของเรา เป็นของไม่เที่ยง
มะระณัง เม นิยะตัง
ความตายของเรา เป็นของเที่ยง
วะตะ
ควรที่จะสังเวช
อะยัง กาโย
ร่างกายนี้
อะจิรัง
มิได้ตั้งอยู่นาน
อะเปตะวิญญาโณ
ครั้นปราศจากวิญญาณ
ฉุฑโฑ
อันเขาทิ้งเสียแล้ว
อะธิเสสสะติ
จักนอนทับ
ปะฐะวิง
ซึ่งแผ่นดิน
กะลิงคะรัง อิวะ
ปะดุจดังว่าท่อนไม้และท่อนฟืน
นิรัตถัง
หาประโยชน์มิได้ ดังนี้แล
ผู้มีธรรมเป็นเครื่องอยู่ มีธรรมเป็นเครื่องอาศัย ย่อมมีเครื่องป้องกันภัยได้ทั้งร่างกายและจิตใจ
พุทธะอิสระ
