มงคลข้อที่ ๒๔ พระพุทธองค์ทรงสอนถึง “ความสันโดษ” อันหมายถึง ความพึงพอใจในสิ่งที่มี ที่ดี ที่ได้ โดยไม่ทะเยอทะยานมากไป จนกลายเป็นการสร้างความทุกข์ ความเดือดร้อนให้แก่ตนและคนอื่น
ท่านทั้งหลายอย่าเข้าใจไขว้เขวไปว่า ความสันโดษ คือ การไม่ขวนขวาย ไม่เพียรพยายาม และไม่พัฒนา
แท้จริงแล้ว คำว่า สันโดษ หมายถึง การขวนขวาย การเพียรพยายาม การพัฒนาตามสติปัญญา ความรู้ ความสามารถที่ตนมีอย่างเต็มที่ เต็มกำลัง แล้วไม่ว่าจะได้ จะดี จะมี จะเป็นเช่นไรก็ให้พึงพอใจยินดีตามนั้น จะได้ไม่ทุกข์มากจนเกินไป ในขณะที่ขวนขวาย
ผู้มีความสันโดษ จักเป็นผู้มีทุกข์น้อย สุขมาก กว่าผู้ทะเยอทะยานอย่างไม่รู้จักพอ
ซึ่งก็จะตรงหรือคล้ายคลึงกับคำว่า พอเพียง ที่องค์พ่อหลวง ร.๙ ทรงสั่งสอนให้พสกนิกรของพระองค์กระทำ
พุทธะอิสระ
