นับตั้งแต่ได้โทรศัพท์เจรจาขออนุญาตท่าน ผบ.กอร.รศ. ขออนุญาตแจกอาหารแก่บรรดาพี่น้องประชาชนที่มายืนรอคิวเข้ากราบพระบรมศพตั้งแต่ตี ๑ จนถึงตี ๑ ของอีกวันหนึ่งโดยไม่ได้กินข้าวกินน้ำ
แต่วันนี้ทุกคนมีข้าว มีน้ำ มีขนมกินกันอย่างเหลือเฟือ ด้วยเพราะเมตตาของข้าราชการทหารและราชบริพารในพระองค์ ได้อนุญาตให้เต็นท์จิตอาสาต่างๆ เข้าไปแจกอาหารในแถวรอคอยได้
ทุกคนที่มาเป็นแขกของพ่อล้วนมีสีหน้าแววตาแจ่มใส ไม่หิว ไม่กระหาย รู้สึกผ่อนคลายลงไปมาก
เสียงสัญญาณของรถพยาบาลที่ก่อนหน้านี้มีเกือบทุกชั่วโมง ทั้งวันทั้งคืน แต่ตอนนี้มีวันละ ๒-๓ ครั้ง
เจ้ามหาหยกได้เดินสำรวจตามแถวรอคอยรอบสนามหลวงแล้วกลับมาบอกว่า
ผมเห็นพี่น้องประชาชนมีอาหารและน้ำกินอย่างอิ่มหนำสำราญ ทำให้คิดถึงหลวงปู่ ที่เพียรพยายามขอต่อรองกับ ผบ.กองอำนวยการรวม เพื่อให้ได้มีโอกาสแจกอาหารแก่ผู้รอคอยคิวได้มาอย่างยากลำบาก
วันนี้พวกเราทำให้แขกของพ่ออิ่มท้องแล้ว ผมเห็นแล้วน้ำตาไหลด้วยความตื้นตันใจ
อีกทั้งช่วงเย็นๆ ของเกือบทุกวัน ท่านผู้พิพากษากับเพื่อนๆ จักมาช่วยแจกอาหารเย็น
แต่ช่วงนี้แจกไม่ค่อยได้ กับมานั่งบ่นกับฉันว่า
หลวงปู่ ผมกำลังแจกของอยู่หน้าโรงแรมรัตนโกสินทร์ อยู่ๆ ก็มีรถเก๋งมาจอดนำข้าวเหนียวหมูฉีกมาแจกตัดหน้าเฉย
ฉันเห็นท่านผู้พิพากษาพูดอย่างมีอารมณ์ จึงได้พูดเตือนสติไปว่า
คนเขาอยากมาทำดี เราต้องให้โอกาสเขาทำ นานๆ เขาจักได้ทำความดีเพื่อพ่อหลวง พวกเราทำกันมาจะครบปีอยู่แล้ว ทำไมต้องไปหวงดีเขาด้วย เราควรจักอนุโมทนากับเขาถึงจะถูก เขาไม่ได้มาทำทุกวัน ปล่อยให้เขาทำให้เต็มที่
ดีกว่าพวกที่ไม่เคยมากราบ ไม่เคยมาแจกอาหาร แล้วเอาแต่ตำหนิติด่า คนที่เขามากราบ มาแจกอาหาร คนพวกนี้ตะหากที่น่ารังเกียจ
พุทธะอิสระ
