ภารา หะเว ปัญจักขันธา
          ขันธ์ทั้งห้าเป็นของหนักเน้อ
ภาระหาโร จะ ปุคคะโล
          บุคคลนั่นแหละเป็นผู้แบกของหนักพาไป
ภาราทานัง ทุกขัง โลเก
          การแบกถือของหนักเป็นความทุกข์ในโลกเน้อ
ภารานิกเขปะนัง สุขัง
          การสลัดของหนักทิ้งลงเสีย
          เป็นความสุขจริงหนอ
นิกขิปิตวา คะรุง ภารัง
          พระอริยเจ้าสลัดทิ้งของหนักลงเสียแล้ว
อัญญัง ภารัง อะนาทิยะ
          ทั้งไม่หยิบฉวยเอาของหนักอันอื่นขึ้นมาอีก
สะมูลัง ตัณหัง อัพพุยหะ
          ก็เป็นผู้ถอนตัณหาขึ้นได้กระทั่งราก
นิจฉาโต ปะรินิพพุโตติ
          เป็นผู้หมดสิ่งปรารถนา ดับสนิทไม่มีส่วนเหลือ