หลวงปู่ : มีแค่สติเฉยๆ ภายในกายไม่ได้ ไม่งั้น พวกพราหมณ์สมัยก่อนพระพุทธเจ้าจะตรัสรู้ มีคนที่มีศีล มีสมาธิ มีสติอยู่ในกายก็มี แล้วทำไมไม่เห็นอนิจจัง ไม่เห็นทุกขัง ไม่เห็นอนัตตา  

สมัยบวชพรรษาแรกๆก็เป็นอย่างนี้ ทำให้ย้อนกลับไปสมัยบวชพรรษาแรกๆ ว่า  อะไรทำให้เห็นธรรม? อยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง คือ มองข้ามมายาการ และก็อยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง นั่นแหละ จะเห็นธรรม 

ถึงได้บอกว่า พระท่านไปอยู่กับมายาการ ไม่ได้อยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง และยิ่ง หลงอยู่ในมายาการที่เขาเรียกว่า เงาแห่งมายาการ อีกทีหนึ่ง ไม่ใช่มายาการตัวจริง…เงาแห่งมายาการอีกทีหนึ่ง  ก็เลยยิ่งไม่เห็นธรรม 

เราตามดูเวทนาไม่ทัน เพราะเวลามันเกิดขึ้นก็ดับ เกิดขึ้นก็ดับ ตามดูไม่ทัน แต่ที่ตามดูที่เราบอกว่า เรารู้ทันเพราะว่า มันเป็นเงาที่มันทิ้งเอาไว้ด้วยอะไร? ด้วยอำนาจ”จิตจำ”ที่คอยจดบันทึกเอาไว้ จริงๆ น่ะ มันดับไปแล้ว อย่างนี้ไม่เป็นเงา แล้วเรียกว่าเป็นอะไร? 

เห็นกายตลอดเวลาก็ยังดับอยู่ แต่มันเป็นก้อนใหญ่ ดับยังไงก็ยังทิ้งเชื้อไว้ให้ลูบคลำ จับต้อง ดู”กาย”แล้วต้องตรึก พินิจพิจารณาความเปลี่ยนแปลง ความเป็นไป กำลังตรึกถึงขั้นตอนในการเข้าสู่อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สมัย(หลวงปู่)บวชใหม่ๆ คือ อยู่ในโลก  แห่งความเป็นจริง หมายถึงอะไร? 

บอกไปแล้วว่า สมัยก่อน ฉันข้าว เอาขี้ใส่จานวางข้างๆ นั่นโลกแห่งความเป็นจริง… ไม่สร้างมายาการ แต่เข้าใจ รู้มายาการ ตัวกูใหญ่ อย่างนั้นไปตักขี้ ไปกวาดขยะ  นั่นแหละ โลกแห่งความเป็นจริง  เป็นวิธีทำลายอุปาทานขันธ์ จะทำให้เรารู้ถึงว่ากายภาพนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับธุลีดินที่เรากวาดอยู่ 

อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงอยู่เนืองๆ  อยู่ต่อเนื่อง มันจะเริ่มเกาะเกี่ยว เข้าใกล้คำว่า ปัญญาหยั่งรู้ แต่ไม่ใช่ตรัสรู้ 

ทีนี้จะรู้แล้วว่า เราควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไร เราจะสะสมไปเรื่อยๆ สรุปแล้ว ต้องอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงให้ได้ ความจริงของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ไม่เท่ากัน “คิดสิ แล้วเรื่องให้คิดจะไม่มี  ที่มีให้คิด เพราะว่าไม่คิดจะคิด...” บทโศลก 

สมัยก่อน ต้องขวนขวายถึงจะได้ดี เขามี มุมานะ สมัยนี้ ป้อนกันถึงที่นอนยังไม่ได้ดีเลย ทำข้อสอบไม่ต้องอ่าน เปิดกูเกิลดูก็ตอบได้ น่าห่วงมาก ปัญญาถึงแคบลงๆ สมองฝ่อลงไปเรื่อยๆ คิดเลขในใจไม่เอาแล้ว คิดไม่ได้ คิดไม่เป็น  

พิธีกร : ถามว่า ไปคิดทำไมในเมื่อมีมือถือ 

หลวงปู่ : รู้มั้ย กายภาพของเราสร้างมาให้คิด เมื่อเราไม่คิด มันจะค่อยๆ ฝ่อ เหมือนคนเป็นโรคเบาหวาน กินน้ำตาลจนต่อมสร้างอินซูลินไม่จำเป็นต้องทำ มันฝ่อ 

ทีนี้ ไม่กินอยู่ไม่ได้ นั่นแหละที่มาของเบาหวาน 

ร่างกายนี้มหัศจรรย์พันลึกนัก 

ถ้าใช้มันไม่ถูก สุดท้าย ฝ่อ จบ 

หลวงปู่พุทธะอิสระ 

บทความอื่นๆ