ห้องสมุดธรรมอิสระ

6 พ ค 2555   13.20 น. ถอดซีดี ธรรมะอาทิตย์ต้นเดือน แสดงธรรมโดยองค์หลวงปู่พุทธะอิสระ

• คำว่า อยู่เพื่อผู้อื่น มันรวมไปถึงคำว่า อยู่เพื่อชดใช้กรรม
• อย่าคิดว่าหนีหนี้แล้ว หนี้มันจะหมด
• ถ้าเราเชื่อเรื่องกฏของกรรม สิ่งที่กระทำ ไม่เคยมีสูญ
• สำหรับหลวงปู่แล้ว อุปสรรคทั้งหลายเป็นกรรมทั้งนั้น
• ก็เลยต้องให้รู้ว่า ไม่ต้องอยากตาย ลูก ยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว 

สำคัญว่า ขณะมีชีวิต เราอยู่เพื่อใคร

• เมื่อเราเป็นหนี้ ก็ต้องใช้หนี้ อย่าหนีหนี้

เจริญธรรม เจริญสุข ท่านสาธุชนคนดีที่รักทุกท่าน ผู้รับชมรายการปุฉา วิสัชนา

วันนี้มีเรื่องที่ต้องคุยให้ฟัง สืบเนื่องจากเมื่อเช้า มีคนป่วย คุณแม่ผู้มีความคิดปริวิตกที่อยากตาย อยากตาย เพราะว่ากลัดกลุ้ม อยากตายเพราะร้อนรุ่ม ทุรนทุราย อยากตายเพราะว่าโรคภัยรุมเร้า เบื่อหน่ายกับการมีชีวิต แล้วก็อยากตายเพราะไม่อยากเป็นภาระกับลูก ไม่อยากให้ลูกต้องมารับภาระ

ที่จริงแล้ว การมีชีวิตนี่ มันเป็นอยู่ได้ 2 อย่าง คือ

1. 1.อยู่เพื่อตัวเอง
2. 2.อยู่เพื่อคนอื่น

ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่ แล้วไม่เข้าใจการดำรงชีวิตว่า วันนี้เราจะอยู่เพื่อใคร พรุ่งนี้เราจะอยู่เพื่อใคร ปีหน้า ปีนู้น เราจะอยู่เพื่อใคร ถ้าอย่างนี้ เราก็ยังไม่ควรจะเป็นเจ้าของชีวิต ถ้าเราคิดได้ ตอบตัวเองถูก เราก็จะรู้ว่า ชีวิตเราไม่ใช่เป็นของเราทั้งหมด

แน่นอนล่ะ ถ้าเราไม่มีลูก มีผัว ไม่มีครอบครัว ไม่มีทรัพย์สมบัติ ไม่มีญาติ ไม่มีบริวาร ก็คงจะต้องอยู่เพื่อตัวเอง หรือไม่ก็เป็นผู้ออกบวช ผู้ปรารถนาวิโมกขธรรม วิโมกขศักดิ์ ปรารถนาพระนิพพาน อยากจะพ้นทุกข์ อยากจะพ้นภัยแห่งวัฏฏะ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องอยู่เพื่อตัวเอง ขวนขวายเพื่อตัวเอง ศึกษา สั่งสม อบรม ปฏิบัติธรรมเพื่อตัวเอง อย่างนี้ เค้าเรียกว่า มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง

แต่ถ้าเราอยู่ โดยที่เรายังไม่ปรารถนาจะพ้นทุกข์ ยังไม่ปรารถนาที่จะหาวิโมกขธรรม ก็ต้องมีความคิดต่อมาว่า เราจะอยู่เพื่อใครบ้าง ถ้าอยู่เพื่อตัวเองแบบชนิดที่ไม่ต้องการวิโมกขธรรม ก็หาอยู่เพื่อหาอยู่หากินไปวันๆ มีทรัพย์สินสฤงคารมา ก็หาทางไปส้องเสพตามเหตุตามปัจจัย โดยไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่คิดจะให้อะไรใคร อ้ายอย่างนี้ เค้าเรียกว่า อยู่แบบเห็นแก่ตัว ไม่ใช่อยู่เพื่อแค่ตัวเองธรรมดา แต่เค้าเรียกว่า อยู่แบบเห็นแก่ตัว คือประมาณว่า ทำกินก็กินเฉพาะตน ไม่สนใจคนอื่น หาได้ก็หาเลี้ยงตน ไม่สนใจเลี้ยงคนอื่น ที่มีอยู่ก็มีเพื่อตน ไม่สนใจจะแบ่งปันผู้อื่น อย่างนี้ เค้าเรียกว่า อยู่เพื่อเห็นแก่ตัว อยู่ด้วยความเห็นแก่ตัว ไม่ควรจะใช้คำว่า อยู่เพื่อตัวเอง แล้วเห็นแก่ตัวอย่างนี้ มันเป็นความเห็นแก่ตัวที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ เป็นความเห็นผิด เพราะว่า ตัวเอง ตัวตนแท้ๆ มีไม๊ ไม่มี แสดงว่า เราอยู่มาเพื่อจะเสพเฉยๆ อยู่แบบเห็นแก่ตัวเพื่อเสพ

ถ้าอยู่แบบเพื่อตัวเองอย่างประเด็นแรกหรือตัวอย่างแรกที่ยกมา อยู่เพื่อทำลายอัตตา อยู่เพื่อปรารถนาจะพ้นทุกข์ อยู่แบบขวนขวายที่จะไม่ทำตัวเองให้เป็นภาระแก่คนอื่น แต่อ้ายคนที่อยู่เพื่อเห็นแก่ตัว หรือ คนที่อยู่อย่างเห็นแก่ตัวเนี่ย แม้ที่สุดก็ต้องเป็นภาระของโลก ของสังคม ของสิ่งแวดล้อม อย่างน้อยอากาศที่สูดเข้าไป แผ่นดินที่เหยียบยืน ทรัพยากรที่ใช้สอย ไม่ได้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นเลย แต่เป็นประโยชน์เฉพาะคนที่เห็นแก่ตัวแล้วก็เอาเปรียบคนอื่นด้วยซ้ำไป เพราะเมื่อใดที่ไม่ได้มา ก็ต้องขวนขวายแสวงหา หามาด้วยวิธีที่ถูกบ้างผิดบ้าง ก็ต้องหา เพราะคนเห็นแก่ตัวมีอัตตาเป็นใหญ่ อย่างนี้ เค้าเรียกว่า รวมกลุ่มในกระบวนการของความเป็นอยู่ระดับแรก คือ อยู่เพื่อตัวเอง ซึ่งจำแนกออกมา 2 ชนิด

-                   เพื่อตัวเองแบบชนิดที่ไม่ต้องเป็นทุกข์กับใคร ไม่ต้องเป็นภาระแก่ใคร

-                   และเพื่อตัวเอง หรือที่เรียกอีกอย่างว่า เห็นแก่ตัวชนิดที่ต้องเป็นภาระให้ใครๆ แล้วก็เอาเปรียบใครๆ เมื่อมีช่องทาง มีโอกาส อย่างนี้ เค้าไม่เรียกอยู่เพื่อตัวเองอย่างชัดแจ้ง แต่อยู่เพื่อด้วยความเห็นแก่ตัว

ทีนี้ อยู่เพื่อคนอื่นบ้าง อยู่เพื่อคนอื่น อย่างพ่อแม่ อยู่เพื่อใคร เพื่อลูก ครูอาจารย์ก็อยู่เพื่อศิษย์ พระบรมศาสดาก็อยู่เพื่อสรรพสัตว์ พระมหาโพธิสัตว์ก็อยู่เพื่อเวไนยสัตว์ทั้งปวง ครูอาจารย์ก็อยู่เพื่อสานุศิษย์ สัทธิวิหาริก อันควรจะอยู่ร่วมกัน ถ้างั้น พระราชามหากษัตริย์จะอยู่เพื่อแผ่นดิน อยู่เพื่อข้าราชบริพาร อยู่เพื่อประชาชนคนทั้งหลาย เราจะไม่พูดกว้างไปขนาดนั้น มาพูดอยู่ในวงแคบๆว่า

พ่อแม่อยู่เพื่อลูก อย่างไร

อยู่เพื่อลูก ก็คือ 1. เพื่อร่างกาย 2. ก็คือ เพื่อจิตใจ

ไม่ใช่หมายถึงว่า เราจะต้องอยู่เพื่อเลี้ยงดูอย่างเดียว เพราะบางทีบางครั้ง ลูกมันโตแล้ว และสิ่งที่ลูกอยากเห็นก็คือ ไม่ได้อยากเห็นดารา ไม่ได้อยากเห็นเพื่อนฝูง แต่อยากเห็นพ่อแม่อยู่ดี มีสุข แม้อยู่อย่างชนิดที่ทุรนทุราย ทุกข์ทรมาน ลูกทั้งหลายก็ไม่อยากเห็นพ่อแม่มาตายตรงหน้า มีลูกคนไหนใจร้ายอยากเห็นพ่อแม่ต้องตายตรงหน้า แม้จะต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดขี้ เช็ดเยี่ยว ก็อยากให้แม่และพ่ออยู่ได้นานๆ ตราบนานเท่านาน อย่างนี้ เค้าเรียกว่า ลูกกตัญญูด้วย

แล้วก็พ่อแม่ เมื่อเราคิดว่า เราจะต้องอยู่ ถามว่า ทำไมต้องอยู่ ก็เพราะมนุษย์และสัตว์ทั้งหลายเนี่ย มีกรรมเป็นที่พึ่ง มีกรรมเป็นเครื่องอยู่ มีกรรมเป็นเครื่องอาศัย มีกรรมเป็นที่มา แล้วก็มีกรรมเป็นที่ไป

เชื่อเรื่องตรงนี้ไม๊

(เชื่อ)

เออ เมื่อเราเชื่อเรื่องกรรมว่า สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้ดีชั่วเลวหยาบ

กรรมนี่มันมี อดีตกรรม ปัจจุบันกรรม แล้วก็อนาคตกรรม

อ้ายปัจจุบันและอนาคตนี่ เรากำหนดพอได้ ถ้าเมื่อใดที่เรามีสติ เราก็เลือกสรรเฉพาะทำแต่กรรมที่เป็นกรรมดี เรียกว่า กรรมเป็นกุศล เมื่อไรที่เราขาดสติ เราก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจ เราก็เผลอ เราก็ลืม แล้วก็ไปทำอกุศลกรรม หรือกรรมไม่ดี ที่เรียกว่า กรรมชั่วหยาบ

ส่วนอนาคตที่เป็น อนาคตกรรม ก็เป็นผลพวงมาจากปัจจุบันกรรมที่มีทั้งกรรมที่มีสติ ที่ทำด้วยความมีสติ ปัญญา กับ ทำด้วยความโง่เขลา เบาปัญญา มันก็ส่งผลไปถึงอนาคตกรรม เช่น ถ้าปัจจุบันกรรม เราเป็นคนที่ทำ พูด คิดอย่างมีสติ มีปัญญา สิ่งที่เราทำออกมา มันก็ส่งผลไปถึงอนาคต ส่งผลอย่างไรบ้าง ก็เมื่อเรามีสติ มีปัญญา เราก็จะทำไม่ผิด พูดไม่ผิด คิดไม่ผิด แล้วถ้าทำไม่ผิด พูดไม่ผิด คิดไม่ผิด อนาคตมันก็จะมีแต่ผลแห่งความถูกต้องปรากฏ

แต่ถ้าปัจจุบัน เราเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา เราก็จะทำผิด พูดผิด คิดผิด ผลก็ส่งไปถึงอนาคต คือ วันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ ว่า มันออกมาผิดพลาดหมด บกพร่องไม่ถูกต้อง และเสียหาย อย่างนี้เป็นต้น

แต่อ้ายกรรมอีกชนิดหนึ่งซึ่งเราไม่สามารถจะไปบันดาลดล หรือเปลี่ยนแปลงมันได้ คืออะไร อดีตกรรม กรรมที่เราทำมาแล้วแต่กาลก่อน เราแก้ไขไม่ได้ เราปรับปรุงเปลี่ยนแปลงไม่ได้ เราจะไปดลบันดาลใช้แรงผลักดันไม่ได้

งั้น มนุษย์นี่ อยู่ได้ด้วยกรรม 3 ชนิด

1. 1.อดีตกรรม ส่งผลให้เรามาเกิด แล้วก็
2. 2.ปัจจุบันกรรม ทำสิ่งที่เกิดอยู่ แล้วในกรรมปัจจุบัน ก็ส่งผลไปสู่
3. 3.อนาคตกรรม

งั้น ขณะที่มีชีวิตอยู่เนี่ย เราก็มีกรรม 3 ชนิดหมุนวนให้ผลอยู่ตลอดเวลา มีทั้งอดีตกรรม มีทั้งปัจจุบันกรรม มีทั้งอนาคตกรรม ยกตัวอย่างง่ายๆ ส่วนที่เป็นอดีตกรรม ก็คือ เราไม่รู้ว่า อ้ายโรคปัจจุบันที่มันเกิดขึ้น มันมาอย่างไร เพราะเราก็เชื่อว่า ปัจจุบัน เราก็ดูแลระวังรักษาสุขภาพอย่างดี คนไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวเตร่สำมะเลเทเมา แต่เป็นโรคตับแข็ง เป็นมะเร็งในตับ อย่างนี้เป็นต้น บางทีเหตุปัจจัยเหล่านี้ มันก็ยากที่จะไปหยั่งถึง เพราะว่าอาหาร เราก็ดูแลอย่างดี อากาศเราก็อยู่ในที่ปลอดภัย สบายดี น้ำดื่มเราก็ดื่มอย่างดี หลับนอนก็อย่างดี ไม่มีปัญหา แต่ทำไมดันมาเป็นมะเร็งตับ หรือว่า โรคตับแข็ง หรือไม่ก็โรคหัวใจ โรคเลือด อะไรอย่างนี้เป็นต้น

งั้น เราก็ต้องย้อนกลับไปว่า อ้ายโรคเหล่านี้ แม้ที่สุดเป็นอัมพฤกษ์ อัมพาต โรคปากเบี้ยวปากบิด พิกลพิการ เดินไม่ได้ ยืนไม่ได้ ขับถ่ายเองไม่ได้ ต้องให้คนอื่นเค้ามาเป็นภาระเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว

มีใครอยากเป็นบ้าง

ไม่มี๊

ทุกคนไม่มีใครอยากเป็น แล้วถ้ารู้ว่าจะเป็น ก็ต้องหาวิธีแก้ไข แต่ที่มันเป็นไปได้ ก็เพราะเหตุปัจจัย ก็คือ เราไม่รู้ที่มาที่ไป นั่นคือ อะไร อดีตกรรม

งั้น มนุษย์อยู่เพื่อตัวเอง อยู่เพื่อผู้อื่น

อ้ายคำว่า อยู่เพื่อผู้อื่นเนี่ย มันรวมไปถึงคำว่า อยู่เพื่อชดใช้กรรมด้วย

พูดอย่างนี้ เข้าใจไม๊

ความหมายของคำว่า อยู่เพื่อคนอื่นเนี่ย รวมไปถึงอยู่เพื่อจะต้องชดใช้หนี้เก่า ที่มันมีมาแต่เก่าก่อนน่ะเมื่อวานนี้ ปีที่แล้ว เดือนที่แล้ว สัปดาห์ที่แล้ว แม้ที่สุด ชาติที่แล้ว

เราต้องใช้ ถ้าไม่ใช้แล้วหนีหนี้ สุดท้าย เจ้าหนี้ก็ต้องตามเจอจนได้

ชาตินี้ เราไม่ใช้หนี้ หมดหนี้ไม๊

ไม่หมด อย่าคิดว่าหนีหนี้แล้ว หนี้มันจะหมด

ชาตินี้ เราไม่ใช้ ชาติหน้า เราก็ต้องโดนทวง ชาติหน้าไม่โดนทวง ชาติต่อไปก็ต้องใช้เค้าจนได้ เพราะถ้าเราเชื่อเรื่องกฏของกรรม สิ่งที่กระทำ ไม่เคยมีสูญ แม้จะยืมเงินเค้ามาเล็กๆ น้อยๆ แล้งทำเห็น เจ้าหนี้โผล่ทางซ้าย กูหลบขวา มาทางขวา กูหลบซ้าย เฮ้ย มาข้างหน้า กูทำนอน ทำหลบ หนีพ้นไม๊

ชาตินี้ หนีได้ ชาติหน้าก็หนีไม่ได้ ชาติหน้าหนีได้ ชาตินู้นก็ต้องตามใช้หนี้เค้า เพราะเราเชื่อเรื่องกฏของกรรม เราก็ต้องเชื่อว่า เงินเศษเล็กเศษน้อย นิดหน่อยก็เป็นกรรมอย่างหนึ่ง

เป็นไม๊

(เป็น)

เอ้อ เพราะชาวบ้านเค้าหาเงินมา เค้าไม่ได้หยิบจากอากาศมา เค้าไม่ได้ไปหยิบจากแผ่นดินง่ายๆ มา แต่เค้าต้องเอาเหงื่อ ลงหยาดเหงื่อแรงงาน กว่าจะได้เงินมา เป็นกรรมชนิดหนึ่งของเค้าไม๊

เป็น

การหาเงิน ก็เป็นกรรมชนิดหนึ่ง แล้วเมื่อได้เงินมา เราไปเอาเงินเค้ามา ก็แสดงว่า เราติดหนี้กรรมของเค้า ไม่ว่าจะเล็กจะน้อย จะนิดจะหน่อย จะบาทจะสลึง จะ 500 จะพันนึง ก็เป็นหนี้การกระทำ แล้วถ้าเป็นหนี้แล้วไม่ใช้หนี้ มันก็จะเหมือนกับที่หลวงปู่เจอ สมัยก่อนอยู่วัดคลองเตย มันมีคนป่วยคนหนึ่ง อ้ายหมอพินิจเค้าเป็นหมอ ผู้เชี่ยวชาญโรคสมอง เค้ารักษาโรคคนป่วยมาทุกประเภท รักษาบ่อยๆ มีอยู่คนๆ เดียวที่เค้ารักษาไม่ได้ คือ โรคปวดหัวเป็นเวลา พอตี 1 ปุ๊บ นี่ต้องนอนดิ้น ปากบิด มือง่อยไปเลยเชียวล่ะ ทรมานมาก ทุกข์มาก ทุรนทุรายมาก หาสาเหตุไม่ได้ ปวดหัวรุนแรง พอถึงตี 1 ปุ๊บ แล้วมันจะต้องปวดทุกตี 1 เวลาอื่นมันปกติ แต่ตี 1 ปุ๊บ ต้องปวด

ถามว่า เพราะอะไร

มันก็ไม่รู้ว่า เพราะอะไร

สุดท้ายมันรักษาไม่ได้ ก็ต้องมาอาศัยพระ มันก็พาคนป่วยมาหาหลวงปู่

แล้วหลวงปู่ก็ ไปทำอะไรมา

เค้าก็เล่าให้ฟัง ผมก็ไม่ได้ทำอะไร เค้าเป็นนักธุรกิจ

เออ ไม่ได้ทำอะไร แล้วอยู่ดีๆ ปวด

มองหน้า เคยเป็นหนี้ชาวบ้านบ้างไม๊

เค้าก็นั่งคิดอยู่นาน ผมว่า ผมไม่เคยเป็น

เมียเค้ามากระซิบข้างๆ พี่ แน่ใจเหรอ

มันก็ถึง อ๋อ อดีต สมัยผมแต่งงานแล้วตั้งตัวใหม่ๆ ไปยืมเงินเพื่อนไว้

อ้าว ไปยืมมาเท่าไหร่

ไม่กี่ตังหรอก แต่เงืนพวกนั้น ก็เอามาทำบุญ ทำการค้า จนรุ่งเรืองเจริญ

อ้าว แล้วไม่คิดจะใช้เค้า

ผมตามไปหามัน แต่ไม่รู้ มันอยู่ไหน หาไม่เจอ

ผลปรากฏว่า ลองตามไปดูซิ สืบดูว่า เจ้าหนี้อยู่ไหน

เค้าก็ไปตามสืบจนเจอ อ้ายคนนี้ เจ้าของเงิน 70,000 บาทนี่ พอถึงตี 1ปุ๊บ มันก็เอาเหล็กมาเผาไฟ เขียนชื่อเจ้านี่ใส่ แล้วก็ทุบ โป้งๆ มันทำอย่างนี้อยู่เป็นปี จนกระทั่งอาฆาตของจิตมันผูก จนเหล็กกลายเป็นตัวอ้ายคนที่ป่วย

เออ ดูวิธีทวงหนี้มัน

กรรมไม๊

(กรรม)

แล้วถามว่า อ้ายคนทวงหนี้แบบนี้ มีกรรมต่อไปไม๊

เออ หนักกว่าอ้าย 70,000 นั้นอีก เออ มันทำให้เค้าเจ็บป่วย ทุรนทุราย

เห็นไม๊ นี่อย่าไปจำวิธีทวงหนี้แบบนี้นะ เดี๋ยวจะนึกว่า เขียนชื่อทักษิณใส่เข้าไปกองขี้หมา อันนี้ ไม่ได้บอกนามสกุลอะไรนะคะ ไม่ต้องไปตัดนะคะ เพราะทักษิณในโลกนี้ก็มีตั้งหลายคนนะคะ

เออ เกิดวันดีคืนดี เขียนชื่อทักษิณใส่เข้าไป เยี่ยวรดทุกวัน ตอน 5 ทุ่ม ทักษิณสำลักตาย สำลักเยี่ยวตาย เออ อย่าเข้าใจอะไรผิด

เล่าให้ฟังว่า นี่คือ กรรมชนิดหนึ่ง ใช่ไม๊ เป็นอะไรกรรม

(อดีตกรรม)

เป็นอดีตกรรม คำว่า อดึตกรรม ไม่จำเป็นต้องเป็นกรรมชาติที่แล้ว เมื่อวานนี้ก็เป็นอดีตแล้ว ใช่ไม๊ ปีที่แล้วก็เป็นอดีตแล้ว เดือนที่แล้วก็เป็นอดีตแล้ว

งั้น เราไม่รู้หรอก ถ้าเราไม่มีสติปัญญาพอ เราก็จะหยุด ลด ละ เลิก อ้ายห่วงกรรมเหล่านี้ได้ พระพุทธเจ้าจึงพยายามสอนให้เราสร้างสติ ฝึกสติ มีสติ เพราะสติทำให้เรารู้และกำหนดได้ว่า ทำก็ตาม พูดก็ตาม คิดก็ตาม มันจะต้องเป็นกรรมที่ไม่ผิดพลาดเลย มันจะมีแต่กุศลกรรมอย่างเดียว มันไม่มีอกุศลกรรม

แล้วกุศลกรรม มันต้องมีปฏิสัมพันธ์อะไร มันสร้างเงื่อนไขอะไรแก่สังคม มันไม่มีเงื่อนไขใดๆ มีแต่ปฏิสัมพันธ์อันงดงามต่อเพื่อนมนุษย์ร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย ก็กลายเป็นกุศลกรรม

แต่ถ้าเราทำกรรมด้วยการขาดสติ สมองหนา ปัญญานิ่ม ไม่มีสติปัญญา เราก็จะเผลอไปทำกรรมที่ล่วงเกิน ก้าวก่ายต่อคนอื่นอยู่เนืองๆ จนสุดท้าย อ้ายสิ่งที่เราทำ มันกลายเป็นกรรมอันหนัก มันสะสมเอาไว้เป็นอกุศลกรรม แล้วถ้าเจ้าหนี้เค้าตามทวงขึ้นมาล่ะ เรามีสิทธิ์หนีไม๊

อาจหนีได้ อาจหนีได้ แต่สุดท้าย หนีพ้นไม๊

ไม่พ้น วันนี้ หนีได้ พรุ่งนี้หนีได้ มะรืนหนีได้ ชาติต่อไปอาจจะหนีไม่ได้

ถ้างั้น ถ้ารู้อย่างนี้ เราเป็นหนี้ ทางที่ดีต้อง ใช้ให้มันเสียให้หมดๆ

งั้น คุณแม่ที่อยากตาย อย่านึกว่า หนีตรงนี้แล้วจะพ้นกรรมนะ อ้ายที่เป็นอยู่นี่ ต้องถือว่า เป็นกรรมอย่างหนึ่ง ใช้หนี้ซะ ให้มันหมดๆ ลูกก็จะได้มีโอกาสใช้หนี้แม่ด้วยว่า แม่เลี้ยงหนูมา เลี้ยงผมมา ผมจะได้ใช้ไหนี้แม่พ่อให้จบๆ

อย่างนี้ เค้าเรียกว่า อยู่เพื่อคนอื่น ไม่ใช่อยู่เพื่อตัวเอง แม่ก็ต้องคิดว่า เออ เราอยู่เพราะต้องการใช้หนี้ ไม่ใช่ไปตีโพยตีพาย ทุรนทุราย เศร้าโศก เสียใจ ก็ยิ่งทำให้ลูกต้องกลุ้มหนักไปอีก ทุกข์หนักไปอีก กลายเป็นแม่สร้างกรรมแก่ลูกอีก แล้วเมื่อไหร่มันจะจบจะสิ้นล่ะ เมื่อไหร่มันจะหมดกรรม เพราะการมาทำให้คนอื่นไม่สบายใจ ทุกข์ใจ เนี่ยเป็นกรรมไม๊

เป็น เป็นกรรมเหมือนกัน

งั้น พ่อแม่ทั้งหลาย เห็นว่าเราทุรนทุราย แย่แล้ว ป่วยไข้ไม่สบาย อยากต๊าย อยากตาย ตีอกชกหัว แล้วลูกเห็นอย่างนี้แล้ว สบายใจไม๊

มีลูกทุเรศที่ไหนที่เห็นอย่างนี้แล้วสบายใจ

ไม่มีหร๊อก นอกจากลูกมะพร้าว ลูกฟุตบอลล์นั่นแหละที่มีหน้าที่ต้องเตะกันอย่างเดียว อ้ายลูกดีๆ เค้าไม่สบายใจหรอก เห็นพ่อแม่ทุรนทุราย ตีอกชกหัว อยากต๊าย อยากตาย เค้ากินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทุรนทุราย กระสับกระส่าย ทั้งนั้นแหละ แล้วพ่อแม่กำลังทำอะไรอยู่

งั้น พ่อแม่อย่าทำร้ายลูกแบบนี้ เออ เราต้องถือว่า สิ่งที่เราเป็นอยู่นี่ เรากำลังใช้หนี้ ใช้หนี้เก่า

ใช้หนี้เก่าไม๊

อย่างนี้ เป็นหนี้เก่าอย่างหนึ่ง เพราะเราไม่รู้นี่ว่า เอ้ ทำไมกูต้องเป็นอัมพฤกษ์ ทำไมกูต้องเป็นโรคหัวใจ ทำไมกูต้องปากเบี้ยว ทำไมกูต้องพิการ ทำไมกูต้องป่วย ทั้งๆ ที่ชีวิตกูก็พยายามทำดีมาตลอด พยายามสั่งสม อบรมกุศล บุญคุณงามความดี อาหารดี อากาศดี น้ำดี นอนดี จิตใจดี แล้วทำไมยังเป็น อ้าว แสดงว่า เจ้าหนี้เก่า กรรมเก่ามันตามมาใช้ เราก็ต้องทำความเข้าใจ รู้สึกได้ว่า เออ เราต้องอยู่เพื่อเจ้าหนี้

แต่ถ้าไม่ยอมรับ ปฏิเสธ เราจะหนีหนี้ เราจะกลายเป็นคนหนีหนี้ แล้วหนีหนี้อย่างนี้ เค้าไม่เรียกว่า อยู่เพื่อคนอื่น ไม่ได้อยู่เพื่อตัวเอง แต่อยู่เพราะเห็นแก่ตัว แล้วเห็นได้หมดไม๊

เห็นไม่ได้หมด เพราะมันหนีไม่ได้ไง สุดท้ายก็ต้องใช้หนี้เค้าอยู่ดี

ตอนนี้ มีแรง มีกำลัง มีปัญญา มีจิตวิญญาณ มีร่างกาย ใช้ซะ ถ้าไม่มีแรง ไม่มีกำลัง ไม่มีปัญญา ไม่มีจิตวิญญาณ คือไม่มีชีวิต ไม่มีร่างกาย แล้วจะเอาอะไรไปใช้เขา เค้าตามทวง ก็เหลือแต่สัมภเวสีล่องลอยหนีเค้าไปเรื่อยๆๆๆ เพราะว่า อ้ายเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน เปรต อสุรกาย สัตว์นรก มันเป็นอัตภาพของการที่ต้องตกเป็นทาสของการผ่อนหนี้อยู่ตลอดทุกลมหายใจอยู่แล้ว แต่เกิดเป็นมนุษย์เนี่ยนะ มันไม่ได้ผ่อนหนี้ทุกลมหายใจนะ เพราะมันมีโอกาสสร้างหนี้ก็ได้ ใช่ไม๊ แล้วสร้างหนี้ก็ได้ ไม่สร้างหนี้ สร้างทุน สร้างรอน สร้างบุญ สร้างกุศล ก็สร้างได้ ใช่ไม๊

แล้วเป็นเดรัจฉานนี่ มันสร้างบุญได้ไม๊ เป็นเปรต เป็นอสุรกาย มันสร้างกุศลได้ไม๊

ไม่ได้

หรือรอให้เป็นตรงนั้นก่อน แล้วค่อยมาใช้หนี้ แล้วเอาอะไรไปใช้เขา ตอนนี้มีปัญญา อยู่ในอัตภาพที่ถือว่า รวยพอสมควรล่ะ แม้จะรวยแบบตูดรั่วก็ตามทีเถอะ เออ ก็อ้ายที่บอกว่า ตูดรั่ว ก็คือ มันพิกลพิการ ง่อยเปลี้ยเสียขา เอาล่ะ ไหนๆ กูก็ได้อย่างนี้มาแล้ว กูก็ใช้มันซะให้หมด เพราะมันตาย ก็ไม่ได้นี่ ถูกไม๊ อยู่ก็ทรมาน ก็เอ้า มึงอยากจะได้ความทุกข์ของกู มึงก็เอาไปให้หมด กูยอมใช้หนี้มึงให้มันจบๆ ไปซะ วันข้างหน้ามึงกับกูจะได้ไม่เป็นหนี้กัน เท่านี้ คิดเป็นได้ไม๊ คิดให้มันเป็น

หลวงปู่ บางทีเนี่ย ป่วยหนักๆ เข้า เราก็มองว่า เอ กรรมใหม่หรือกรรมเก่า กรรมเก่าหรือกรรมใหม่

ถ้ากรรมใหม่ กูไม่ทำเหตุปัจจัยอะไรที่ป่วย แล้วถ้าเป็นกรรมเก่า นี่มันเป็นหนี้ครั้งไหน คิดแบบนี้ เค้าเรียกว่า มีอะไร อตีตังสญาณ ไม่จำเป็นต้องอวดคุณวิเศษ คิดถึงวันพรุ่งนี้ เค้าก็เรียก่า อตีตังสญาณแล้ว เข้าใจหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวจะมาหาว่า กูอวดคุณวิเศษไปแข่งกับอรหันต์ อรหอย กับเค้าอีก

เออ พูดถึงเรื่องอรหอย ก็แว๊บไปซะหน่อย ก็ได้

เค้ามีคนมาบอกว่า อ้ายที่เราไปว่าเค้า ว่านู่น ว่านี่ ว่าท่าน หาว่า เราไปอิจฉาตาร้อน เพราะไม่มีรถลีมูซีนนั่ง ไม่มีรถอ้ายบั๊ก(?) นั่ง อ้ายรถไฮบั๊กนี่ มันแพงว่าลีมูซีนอีกนะ แพงกว่าจากัว อรหันต์ต้อง

ถามว่า มึงมีคุณค่าอะไรให้กูอิจฉา

ว่ากันด้วยศีล เทียบกัน มึงยังไม่ครบเลย

ว่ากันด้วยธรรม กูรู้มากกว่ามึง

ว่ากันด้วยจิต สมาธิ สติ และปัญญา มึงมีปัญญาอย่างกูไม๊

มึงมีอะไรให้กูอิจฉา

แต่อ้ายถามว่า อ้ายกากขยะ รถราม้าช้างเนี่ย กูควรจะต้องอิจฉา

เฮอะ ชีวิตกู หาไม่ได้หรอก ทำไมกูต้องอิจฉามึง

ไม่มีอะไรให้กูอิจฉา

มึงไม่มีค่าพอให้กูได้อิจฉา

ถ้ามึงมีศีลบริสุทธิ์ สมาธิเลิศ ปัญญาสูงสุด เนี่ย กูน่าจะอิจฉาว่า ทำไมกูทำไม่ได้อย่างมึง แต่นี่ มึงกระจอกงอกง่อยมาก ทำเป็นพวกสัมภเวสีใส่เครื่องทรง แล้วจะมีอะไรให้น่าอิจฉา

ไม่มีเลย

คุณค่าของความเป็นผู้มีสติปัญญา เป็นผู้นำทางจิตวิญญาณก็ไม่มี เห็นแก่ตัว ละโมบโลภมาก         ตะกุมตะกามตะกละ โกหก ตอแหล ตลบตะแลงไปวันๆ นั่งรถก็หาว่า ในหลวงมาถวาย อ้ายเราก็นึกในใจ โอ๋ เวลามันพูด มันคงทำอย่างนี้ อ้ายทำแบบนี้ (นิ้วกลางไขว้ / เกี่ยว กับนิ้วชี้) คือ ตอแหล...

ในแบงค์มีในหลวงไม๊

(มี)

เออ ก็เหมือนกับในหลวงไปถวาย เอาตังค์ไปซื้อเค้า บอกในหลวงถวาย แหกตา ว่าเค้าเรื่อยไป

เนี่ย สันดาน ไม่มีอะไรน่าอิจฉา

งั้น หลวงปู่ไม่ได้อิจฉาคนเพราะว่า มีวัตถุมาก

เฮอะ ชีวิตกู ถ้ากูอยากสะสมวัตถุ ถ้าจะอิจฉา กูต้องแข่งวัตถุกับมัน หลวงปู่ต้องแข่ง มีสมบัติเยอะๆ มีบริวารเยอะ มีข้าทาส มีเงินทองเยอะแยะ

โอ๊ย....เรื่องนี้ไม่แข่ง อ้ายที่จะแข่งคือ แข่งศีล แข่งธรรม แข่งทาน แข่งสติ แข่งสมาธิ แข่งปัญญา

มึงมีปัญญาแข่งไม๊ล่ะ

ถ้ามีปัญญาแข่งน่ะ น่าอิจฉา

เพราะงั้น เข้าใจตามนี้

ย้อนกลับมาถึงคุณแม่อยากตาย แวะเข้าไปหน่อยหนึ่ง ขออภัย เพราะไหนๆ พูดไปแล้ว

คุณแม่อยากตาย คุณแม่ไม่ต้องอยาก ก็ตาย เอ้อ เดี๋ยวมันก็ตายแล้ว ไม่ต้องอยาก ไม่ต้องตีอกชกหัวให้ลูกต้องมาเศร้าซึม เศร้าใจ แล้วรู้ไม๊ วิธีอย่างนี้ มันทำร้ายลูก ทำร้ายจิตใจลูก ทำให้ลูกเศร้าหมอง แล้วคุณแม่กำลังจะสร้างกรรมให้แก่ลูก แล้วแม่ก็จะกลายเป็นหนี้ไม่จบ งั้น คุณแม่ไม่ต้องอยากตาย ไม่อยาก จะตายไม๊ จะเหลือเหร๊อะ

อายุปูนนี้แล้ว แม้ไม่อยาก ก็ต้องตาย ความตายเป็นสาธารณะ ความตายเป็นสิ่งที่ใครหนีไม่ได้ ความตายเป็นสิ่งที่ใครก็เลือกไม่ได้ เลือกไม่ได้ว่าจะตายที่ไหน ตายเวลาใด ตายเพราะเหตุปัจจัยอะไร เลือกไม่ได้ พอถึงที่ มันต้องตาย ไม่มีสิทธิ์ที่จะพ้นความตาย

มีใครปฏิเสธและหนีความตายได้บ้าง แม้แต่องด์พระผู้มีพระภาคเจ้า อรหันตสาวกทั้งหลายผู้เจนจบ เจนจัด มีบุญฤทธิ์ มีอภินิหารมากมาย ก็หนีความตายไม่พ้น

เพราะฉะนั้น มันขึ้นอยู่กับว่า เราจะตายแบบไหน ตายอย่างไร ตายที่ไหน อาการตายอย่างไร ความตายเป็นสาธารณะจริงๆ

เพราะงั้น ไม่ต้องอยาก เดี๋ยวก็ตาย แล้วทำไมต้องรีบหนี รีบตาย

ใช้คำว่า ทำไมต้องรีบตาย ก็แสดงว่า อยากหนีหนี้ แล้วหนีพ้นไม๊ หนี้เนี่ย ก็ไม่พ้นอีกแหละ หนี้กรรม ใครก็หนีไม่พ้น

ให้รู้ไว้เถอะ คนที่เป็นอยู่นี่ มีกรรม 3 ชนิด ครอบงำอยู่ 1. อดีตกรรม 2. ปัจจุบันกรรม 3. อนาคตกรรม

แล้วกรรม 3 ชนิดนี้ มันโดนปกคลุมด้วย กรรม 4 ประเภทใหญ่ คือ

1. 1.คือ ชนกกรรม กรมมแต่งให้
2. 2.อุปถัมภกกรรม กรรมเลี้ยงดู
3. 3.อุปรียกรรม กรรมสนับสนุน
4. 4.อุปฆาตกรรม กรรมตัดรอน

เราหนีกรรม 4 อย่างนี้ไม่ได้ใน 1 ชั่วโมง หรือ 1 วัน จำไว้ แม้ 1 นาทีก็หนี 4 อย่างนี้ไม่ได้

บางครั้งเราจะสังเกตว่า อุ๊ย วันนี้เราถูกหวยเว้ย อีก 1 นาทีต่อมา อุปรียกรรม หรือ อุปฆาตกรรม มันมาตัด ดันกินน่องไก่ ชักตาย แทนที่จะได้ใช้เงินหวย ฉลองไง เอาเงินหวยมาได้ ซื้อไก่มากิน ดันกินน่องติดคอตาย เงินหวย นี่เค้าเรียกว่า อุปฆาตกรรม มันมาตัดรอน วันนี้เราโอ้โห ลูกไปสอบปริญญาเอกได้ ลูกไปเลี้ยงฉลอง อ้าว รถชนตาย ปริญญาเอกว่าได้มาเมื่อกี้ รุ่งขึ้นรถชนตายเสียแล้ว อย่างนี้ เค้าเรียกว่า อุปฆาตกรรม มันมาตัดรอน

เราหนีพ้นไม๊

กรรมเนี่ย ไม่ต้องรอเป็นปี เป็นเดือน เป็นชาติ หรือแม้ที่สุด เป็นวัน เป็นนาที มันให้ผลทุกเวลา ขึ้นอยู่กับว่า ใครจะนำหน้าใคร บางทีชนกกรรมแต่งให้เกิด เกิดในตระกูลดี สูงส่ง แต่โหลยโท่ย เละเทะ เลวยิ่งกว่าคนที่เกิดในสลัมอีก ติดยา ขี้โรค ขี้เหล้าเมา สารพัดขี้อยู่ในตัวมันหมด เหม็นตั้งแต่หัวจรดปลายตีน นี่แสดงว่า ชนกกรรมแต่งให้เกิดดี แต่อุปถัมภกกรรมเลี้ยงดูไม่ดี อุปรียกรรมก็เลยสนับสนุนให้มันเลวหนักกว่าเก่า พาเพื่อน คบสังคม คบสิ่งแวดล้อมหนักลงไป สุดท้าย อุปฆาตกรรม ก็เข้ามาทำหน้าที่ อย่าอยู่เลยมึง ตายเสียเถอะ นี่เป็นต้น

แล้วถามว่า คนหนีพ้นไม๊

ไม่พ้น ลูก

หลวงปู่บางทีก็ เออ กูก็ทำงาน บางทีกำลังทำดีๆ แหม อ้ายนู่นก็ปัญหา อ้ายนี่ก็ปัญหา หลวงปู่ไม่ได้มองเรื่องอื่นเลย แสดงว่า อุปรียกรรม อุปถัมภกกรรม อุปฆาตกรรม มันเข้ามาตัดเล็กตัดน้อย ตอดนิดตอดหน่อย เราจะต้องฝ่าฟันมันให้ได้

สำหรับหลวงปู่แล้ว อุปสรรคทั้งหลายเป็นกรรมทั้งนั้น ปัญหาทั้งหลายเป็นกรรมทั้งนั้น

หน้าที่ของเราคือ ต้องสู้กรรมมันให้ได้ ต้องชนะมันให้ได้ โดยวิถีทางที่มีสติมาก มีปัญญามาก มีสมาธิมาก มีเดช มีศักดา มีตบะ มีอานุภาพในจิตให้มาก เราจะสามารถสู้ฝ่าฟันต่อปัญหาและอุปสรรคได้

จำไว้ หนามทิ่ม ก็เป็นกรรมอย่างหนึ่ง

กรรมอะไร

กรรมโง่ไง

เสือกไปเหยียบหนาม หนามมันอยู่ของมันดีๆ ดันไปเหยียบให้มันทิ่มตีน อย่างนี้ โง่หรือฉลาด แล้วยังไม่เรียกว่า กรรม แล้วเรียกว่า อะไร

กรรมโง่

มีดบาดมือ ก็เป็นกรรมอย่างหนึ่ง

เป็นกรรมอะไร

กรรมโง่

เอ้า ก็มีดมันอยู่ของมันดีๆ ดันไปเอามาเฉือนนิ้ว

อย่างนี้ โง่หรือฉลาด

เผอิญ หลวงปู่ไม่โง่ ก็เลยไม่เคยโดนหนามทิ่มตีน ไม่เคยโดนมีดบาดมือ อ้ายกรรมแบบนี้ไม่เคยเกิดกับหลวงปู่ เพราะกูไม่โง่ จริงๆ

เพราะฉะนั้น เห็นไม๊ เมื่อความฉลาดมันเกิดขึ้น กรรมเล็กกรรมน้อยนี่ มันหมดไม๊

หมด

อุปสรรคเล็ก อุปสรรคน้อย ปัญหาเล็ก ปัญหาน้อย หมดไม๊

หมด

งั้น สติปัญญานี่สำคัญสุด มันจะทำให้เราพ้นจากบ่วงแห่งกรรมที่มันเป็นกรรมนิดกรรมหน่อย ยึกยัก ตอดนิดตอดหน่อย ทำให้เราหงุดหงิด งุ่นง่าน ฟุ้งซ่าน รำคาญ มันจะหมดไป

วันดี อยู่ดีๆ โง่ ไม่รู้จะทำยังไง

ถามว่า ทำไม

ตีหัวตัวเอง ไม่รู้กุญแจไปทิ้งไหน

อ้าว โง่นี่ ลืม ขาดสติ หาคนเดียวไม่พอ ยังเดือดร้อนคนอื่นอีก

ด่าชาวบ้านอีก มึงเห็นกุญแจกูไม๊

ไม่เห็น

มึงอยู่ยังไงวะ ไม่เห็นกุญแจกูเลย ในบ้านนี้

อ้าว ด่าชาวบ้านอีก หนักกว่าเก่าอีก ทำกรรมอีก

อันนี้ กูไม่ได้ด่าใครนะ กูพูดเรื่องจริงให้รู้เลยว่า ความโง่นี่ มันเกิดกับใครแล้วมันสร้างกรรมได้เสมอ

เออ เอ เงินกูเอาไว้ตรงไหนวะ อือ กูว่า กูวางไว้ตรงนี้น้า สงสัยลูกกูจะจิ๊กไปแล้วมั๊ง ฮึ ผัวกูแน่เลย ลูกมันไม่อยู่นี่ อ้าว ผัวไม่อยู่นี่ คนใช้แน่ๆ อ้ายห่านี่ ไว้ใจไม่ได้ หนักไปกว่าเก่าอีก ทำไปทำมา อ้าว ไปซุกอยู่ใต้ห้องครัว หรือไม่ก็ ใต้หม้อ ใต้เตียง ใต้ตู้ ใต้หมอน อะไร ฮึ มีใครมาวางไว้วะ อ้าว ถามอีก ใครมาวางไว้วะ แต่ด่าชาวบ้านเค้าไปทั้งเมืองแล้ว อย่างนี้เป็นกรรมไม๊

เป็น

แล้วคนพวกนี้เนี่ยนะ โง่มากๆ เข้าเนี่ย ทำดีไม่ได้ดีนะ อ้าว ชาวบ้านเค้าดีอยู่ เสือกไปด่าเค้า หาว่าขี้ขโมย อ้ายคนใช้มันขยัน ดูแลเช็ดทุกซอกทุกมุม ก็ดันไปว่า มันขี้ขโมย เพราะมีอ้ายคนๆ คนนี้คนเดียวที่มันเข้าห้องกูได้ คนอื่นเข้าไม่ได้ อ้าว ซวยอีก หนักกว่าเก่าอีก

ทีนี้ เวลาเราจะทำดีขึ้นมาบ้าง คนอื่นเค้าก็ด่าเราเหมือนกับที่เราไปด่าเค้า เห็นไม๊

งั้น อ้ายกรรมเนี่ยนะ อย่าไปบอกว่า คนอื่นทำให้เรา

ใครทำ

แล้วอ้ายที่นั่งอยู่บนรถเข็นน่ะ ใครทำ อาม่า

ทำเอง

ที่นั่งอยู่บนรถเข็นน่ะ เฒ่า ใครทำ

ทำเอง

ทำไมกูไม่เดินเหมือนคนอื่นวะ

ก็ทำมาเอง

ทำมาตอนไหน

ไม่รู้เหมือนกัน

โง่นี่ ก็เลยไม่รู้

ถ้าฉลาด ก็จะรู้ว่า อ๋อ กูกินมากไป แป๊บซี่ดื่มทุกวัน เออ ไขมันอุดตันในเส้นเลือด เออ ก็ต้องรู้สึกได้ว่า เออ กรรมของกู มันทำให้กูแย่อย่างนี้

เพราะงั้น ก็เลยต้องให้รู้ว่า ไม่ต้องอยากตายหรอก ลูก ยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว           

สำคัญว่า ขณะมีชีวิต เราอยู่เพื่อใคร

เราต้องคิดเสมอว่า เราไม่ได้อยู่เพื่อตัวเองสำหรับพ่อแม่ แม้ที่สุดก็ต้องอยู่เพื่อใช้หนี้กรรม เราไม่มีลูกไม่มีหลาน มันโตไปหมดแล้ว ไม่มีห่วง ไม่มีใย แต่มีหนี้

มีไม๊

ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ เป็นหนี้ไม๊

เป็น

เนี่ย กูก็เป็นหนี้

กูเป็นหนี้พวกมึงน่ะ ดูสิ กูต้องถอดสายน้ำเกลือมานั่งคุยกับมึง เค้าจะให้ยา บอกหมอ เอาไว้ให้วันพรุ่งนี้ เออ เลยต้องบอก กูเป็นหนี้ไม๊เนี่ย

เป็น กูถือว่า เป็นหนี้อย่างหนึ่ง เป็นหนี้เผ่าพันธุ์มนุษยชาติ ต้องทำหน้าที่ เป็นหนี้อย่างหนึ่ง

งั้น เมื่อเราเป็นหนี้ ก็ต้องใช้หนี้ อย่าหนีหนี้

เพราะมันหนีพ้นไม๊

โอ๊ย ตอนนี้ มีแรงน่ะ ใช้ซะ ลูก เดี๋ยวถ้ามันเป็นแต่ลม อากาศ สัมภเวสีลอยไป จะเอาที่ไหนมาใช้ เป็นอสุรกาย เป็นเปรต มันไม่รวยเหมือนอย่างเรานะ สัตว์เดรัจฉาน เปรต อสุรกาย เนี่ย มัน จน จ๊น จน นะ สุดจะจน จน จนเลย ยิ่งสัตว์นรกนี่ยิ่งโคตรจะจนเลย

งั้น มนุษย์นี่ รวยไม๊

รวยสิ อย่างน้อยก็มีมือ มีตีน มีหัว มีตา มีตัว มีตีน มีตูด มันพร้อมเสร็จ เปรตมันไม่มีตานะ มีแต่หัวกับปาก ตีนไม่มี ก็กลิ้งไป บางทีเปรตก้อนเนื้อ นี่เรารวยจะตายไป มีอวัยวะตั้ง 32

ขาดไปบ้าง เกินไปบ้าง ก็ยังมีมากกว่าเดรัจฉาน เพราะเรามีสมองคิด

ขาดไปบ้าง เกินไปบ้าง ก็ยังมีมากกว่าสัตว์นรก เพราะเรายังมีน้ำดื่ม มีข้าวกิน มีบ้านอยู่ มีเสื้อนุ่งห่ม เพราะสัตว์นรก ไม่มีน้ำดื่ม แม้หยดเดียวก็ไม่มี ข้าวเม็ดหนึ่งก็ไม่มีกิน เสื้อผ้าก็ไม่มีใส่

งั้น เรายังมีเยอะ ร่ำรวยเห็นปานนี้ มีหนี้ ต้องรีบใช้ แข็งแรง ใช้มันขณะที่มีชีวิต เท่าไหร่เท่ากัน ให้มันหมดไป แล้วคิดให้เป็นว่า นี่เราอยู่เพื่อลูกหนี้ เจ้าหนี้ ใช้หนี้และคนอื่น จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียเวลา เสียเที่ยว เสียที ว่าโอ๊ย ตีอกชกหัว กูอยากต๊าย กูอยากตาย

ไปสร้างกรรมเพิ่มขึ้น เป็นบาปเป็นกรรมเพิ่มขึ้น

จำไว้นะ พวกที่นั่งรถเข็นทั้งหลาย คนแก่คนเฒ่า แม้ไม่นั่งก็แล้วแต่เถอะ ลูก อยู่เพื่อคนอื่น คนอื่นนั้นก็คือ ครอบครัว ลูกหลาน ญาติมิตร และสุดท้าย เพื่อเจ้าหนี้ ใช้มันเฮอะ ใช้มันเสียให้หมด ตอนนี้เรารวย เพราะไม่แน่ชาติหน้าว่า เราจะจน จ๊น จนขนาดไหน หรือจะได้หนีไปเกิดเป็นเทวดา เป็นพรหม ก็ไม่แน่ วาสนา

ตอนนี้ มีปัญญา มีกำลัง มีทรัพย์ มีแรง มีแขน มีขา มีตัว มีตา มีตีน มีตูด ใช้มันซะให้เกลี้ยง

แล้วถึงเวลา จะได้ไม่ต้องมานั่งพะว้าพะวงว่า โอ๊ย กูจะตายแล้ว เจ้าหนี้มาทวง เอาแขนกูคืนมา เอาขากูคืนมา เอาเงินกูคืนมา เอาผัวเอาเมีย เอาชีวิตกูคืนมา แล้วมันจะแย่ เพราะอ้ายที่กินเข้าไปเป็นตัวเป็นตนนี่ กินแต่ผักอย่างเดียวเหร๊อ หมูหมดไปกี่เล้าแล้ว วัวหมดไปกี่คอก ปลาหมดไปกี่เข่ง

เป็นหนี้เค้าไม๊

เป็น

เมื่อเป็นแล้ว เราจะทำยังไง

ก็ต้องใช้เค้าบ้าง ไม่ใช่ อยู่ดีๆ จะหนีตาย ทิ้งเฉย แล้วรอให้เจ้าหนี้หงาว ชะเง้อคอยาว ยิ่งเค้ารอทวงหนี้ได้นานเท่าไหร่ ดอกก็จะเพิ่มกับเรามากเท่านั้น แทนที่จะใช้น้อยๆ เบี้ยหนึ่งหอยหนึ่ง ก็กลายเป็นเข่ง เป็นกระบุง แทนที่จะใช้เหรียญหนึ่ง บาทหนึ่ง ก็กลายเป็นหมื่นเป็นแสน

งั้น รีบๆ ใช้ไปเถอะ อย่าไปกังวลวิตก เจ็บป่วยไม่สบาย เป็นไข้ เดือดร้อนทุรนทุราย รักษาไม่หาย นึกปลงเสียเฮอะ เออ ใช้หนี้เว้ย แล้วใจมันจะสบายขึ้น มันจะร่มขึ้น มันจะเย็นขึ้น มันจะผ่อนคลายมากขึ้น มันจะไม่กังวลวิตกเยอะมากเกินไปนัก ชีวิตเราก็จะอยู่อย่างมีภาวะของผู้นำจิตวิญญาณจนไปสู่สุขคติได้ เรามีกำลังพอ มีแรงพอที่จะผ่อนชำระหนี้ได้หมดสิ้น

ทั้งหมดเนี่ย เป็นตำสอนพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงสอนให้เรารู้เรื่องกฏของกรรม สอนให้รู้จักเหตุปัจจัยแห่งกรรม เราสวมนต์ เราท่องกันอยู่เสมอๆ

กัมมะทายาโท กัมมะโยนิ กัมมะพันธุ กัมมะปะฏิสะระโณ เรามีกรรมเป็นทายาท มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมปฏิสนธิ คือ การเกิด เรามีกรรมเป็นกำเนิด แล้วเราท่องอยู่ๆ สวดมนต์อยู่ ไม่ได้สำเหนียกสำนึกบ้างเลยเรอะ พอท่องจบก็โวยวาย ตีโพยตีพาย อ้ายอย่างนี้แสดงว่า ไม่เชื่อสิ่งที่เราทำ

ชั่วชีวิตหลวงปู่ เรียนอะไร รู้อะไร ศึกษาอะไร กูจะทำสิ่งนั้น สิ่งไหนที่ไม่เรียน ไม่รู้ ไม่ศึกษา กูจะไม่เอา แล้วอะไรที่ยังเรียนไม่ถึง ศึกษาไม่ถึง ก็ทำไม่ได้

ถ้าจำเฉยๆ ก็ไม่เอา

เพราะงั้น ให้เข้าใจไว้ว่า รู้จริง ไม่ต้องจำ ทำได้ มีประโยชน์   รู้ไม่จริง ถึงจำ ทำไม่ได้ มีแต่โทษ

งั้น จะรู้อะไร ก็ต้องรู้ให้จริง ลูก

รู้ให้จริง มันต้องลงมือ

ทำ ทำให้มาก ทำให้เยอะ เหมือนอย่างเมื่อเย็นที่หลวงปู่เล่า ทุกอย่างที่หลวงปู่ทำ มันออกมาจากอะไร

ออกมาจากหัวใจ ออกมาจากใจนี่ มันอยู่ในข้ออะไร

อิทธิบาท 4 มีอะไรบ้าง

ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา

เออ ฉันทะ ความพอใจ

ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา มีความพอใจ มีความเพียร มีใจจดจ่อ แล้วก็มีปัญญาใคร่ครวญ

งั้น เมื่อเรามีใจ หลวงปู่นี่ มีใจไม๊

(มี)

กูมีความเพียรไม๊

(มี)

อุ๊ย ถ้ากูไม่มีความเพียร แผ่นดินนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว ฮึ พระใหม่พูดกัน หลวงปู่พามันไปขุดมัน อู้หู มาลุยเองเลยเหรอ นึกว่าสั่งอยู่เฉยๆ

เออ มึงทำ กูก็ทำ อ้าว กูถือว่า กูทำ กูได้บุญ กูทำ กูได้บุญ ขุดหัวหนึ่ง กูก็ได้บุญเข่งหนึ่ง เพราะกูใช้มันด้วยไง อ้าว ถ้าไปใช้มันอย่างเดียว เดี๋ยวเข่งเราหลุดรั่ว เราก็ต้องทำด้วย

เออ กูขุดหัวหนึ่ง มึงร้อยโล กูก็ร้อยหัว กูก็ได้ร้อยหัว ร้อยบุญ เพราะกูถือว่า กูใช้มึงทำ เออ มึงก็ทำด้วย กูก็ทำด้วย ช่วยกันทำ เพราะหลวงปู่เห็นว่า เราทำ เราได้ ทำจากหัวใจ

เหนื่อยนัก พักหน่อยก็หาย

ร้อนนัก อาบน้ำ ก็สบาย

หิวนัก กินข้าว ก็คลาย

เพราะเชื่ออย่างนี้ไง ชีวิตก็เลยไม่หยุดนิ่งในการทำการงาน

เพราะเชื่ออย่างนี้ ชีวิตก็เลยมีคุณค่าพอที่จะดำรงอยู่ ยืนหยัดอย่างสง่างาม หลวงปู่มักจะพูดกับลูกหลานเสมอว่า ถ้าชีวิตอยู่อย่างไม่สง่างาม กูไม่ยอมอยู่ กูจะไม่อยู่ กูจะไม่ยอมหายใจ อยู่แล้วต้องสง่างาม อยู่แล้วต้องงดงามในสายตาและหัวใจของตัวเอง ไม่ใช่งดงามในสายตาชาวบ้าน

อ้ายที่งดงามในสายตาชาวบ้าน ก็แบบว่า เฮียยันตระ เฮียนิกร เฮียอรหันต์ทั้งหลายนั่นแหละ นั่นเค้างดงามในสายตาชาวบ้าน แต่อาตมาน่ะ ต้องงดงามในสายตาตัวเอง ส่วนชาวบ้านมันจะมองว่า อัปรีย์ กาลี จัญไร ยังไงก็เรื่อง ช่างแม่มัน เออ ช่างหัวมัน อะไร

อ้าว กูอยู่เพราะกูไหว้ตัวเองได้ บูชาตัวเองสนิท เคารพตัวเองถูก พอแล้ว ไม่ได้อยู่ให้คนอื่นไหว้ คนอื่นไหว้ ก็แสดงว่า เค้าเห็นคุณค่าในตัวเรา เค้าจึงไหว้ ไม่ได้ไปโฆษณา เค้าจึงมาไหว้

ถ้าอย่างนี้ ก็แสดงว่า ไม่ต่างอะไรกับดารา ไม่ต่างอะไรกับนักแสดง แล้วมันจะสง่างามตรงไหน ก็หลอกเค้ากินไปวันๆ เดี๋ยววันนี้ กูเป็นเจ้า พรุ่งนี้ กูเป็นพระเอก วันนี้ กูมาเป็นไพร่ นี่ก็มาเป็นขี้ข้า นั่นก็มาเป็นโจร สุดท้าย มึงเป็นตัวอะไรกันแน่

เป็นงง

ดีไม่ดี มันก็ยังงงตัวมันเอง เอ้ย กูเป็นตัวอะไรวะเนี่ย

งั้น กูยืนไม่เปลี่ยนชื่อ นั่งไม่เปลี่ยนแซ่ เมื่อไหร่ๆ กูก็ยังเป็นของกูอย่างนี้ เพราะกูพอใจในสิ่งที่กูเป็น กูภาคภูมิในชีวิตกู ว่าชีวิตหลวงปู่ไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายต่อพระธรรมวินัย ไม่เคยทำผิด ตระบัดสัตย์ ทรยศ เป็นกบฏ ปลดเปลื้อง หรือขโมยชาวบ้าน หลอกลวงชาวบ้านกิน

ทำไม่เป็น ทำไม่ได้

ถ้ากูจะหลอกชาวบ้าน กูสู้ปลูกผักขาย กูยังรู้สึกภูมิใจกว่าอีก

หลอกชาวบ้านนี่ มันง่ายใช่ไม๊

โยมจ๋า โยมแม่ โยมพ่อ โยมลูกโยมหลาน ขอนั่นหน่อยสิ เออ โยมมาม่าจ๊ะจ๋า โยมมาม่า มีอะไรมาถวายอาตมาบ้างจ๊ะ

อุ๊ย กระดากปาก ขยะแขยง ได้มา ก็เป็นเสนียดจัญไรตัวเองด้วย

อาม่า เป็นไงบ้าง อย่างนี้ สบายใจ พูดอย่างนี้

ยังอยู่อีกเหร๊อ เออ มันสบายใจดี

หลวงปู่เป็นคนที่ กูบอกแล้วว่า ถ้าทำจากใจ ก็พูดจากใจ กูไม่ใส่หน้ากาก ไม่เสแสร้ง ไม่แกล้ง ตลบตะแลง ปลิ้นปล้อน หลอกลวงเค้ากินไปวันๆ ไม่รู้หรอกว่า อ้ายการหลอกชาวบ้านกินนี่ น้ำหยดหนึ่ง ข้าวเม็ดหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงเงิน ก็เป็นหนี้เค้าไป 500 ชาติ แล้วถ้าได้มาเป็นเงินมานี่ จะเท่าไหร่

ที่พระเตมีใบ้ ท่านไม่พูดไม่จา ไม่ปกครองแผ่นดิน เพราะท่านเห็นสัตว์นรกทรมาน ท่านเห็นสัตว์นรกที่ต้องตกทุกข์ได้ยาก เพราะทำพฤติกรรมการกระทำต่างๆ เนี่ย ท่านเลยแกล้ง แสร้งทำเป็นใบ้ซะ มึงจะเอากูไปฝังดิน เผาไฟ เฆี่ยนตี มดตะนอยต่อย แตนต่อย กูก็ทำนิ่งเฉย เพราะอ้ายเจ็บตรงนี้ ยังน้อยกว่าตกนรก ท่านเห็นว่าอย่างนั้น แม้เผาไฟไหม้เป็นจุล ก็ยังถือว่า ยังเย็นกว่า ไฟนรก

เหมือนกัน หลวงปู่ทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำ กว่าจะได้ปัจจัย ได้เงิน ได้ทองมาทำนุบำรุง สร้างสรรค์สิ่งเหล่านั้น กูว่า ยังเหนื่อยน้อยกว่าที่จะไปหลอกชาวบ้าน ได้ตังค์มา แล้วก็เอาตังค์ไปทำ หรือไม่ทำ ก็เอามาส้องเสพสังเวยความสุขของตัวเอง ถ้าอย่างนี้ หว่า กูคิดสั้นล่ะ มึงไม่ควรมากราบไหว้กู ไม่ควรเรียกกูว่าเป็นครู และผู้นำของจิตวิญญาณ

เพราะงั้น หลวงปู่ไม่เคยเป็นกบฏ หรือ ตระบัดสัตย์ของความเป็นครูของตัวเอง แล้วก็ไม่ขอบเห็นคนอื่นกบฏ ตระบัดสัตย์ หรือทรยศต่ออุดมการณ์ของพระศาสดาที่ทรงสั่งสอนอบรมมา

พูดให้เค้าฟัง ทำให้เค้าดู เป็นครูให้เค้าเห็น

คนดูทำเป็นหรือไม่ ก็สุดแท้แต่สติปัญญาของคน อย่างดีก็แค่ด่าแค่บ่น ด่าไป บ่นไป มันชอบใจก็เลิก ไม่ชอบใจ มันไป ก็เรื่องของมึง ไม่ใช่เรื่องของกู

เรื่องของกู กูทำหน้าที่ เท่านี้แหละ พอล่ะ

หน้าที่ของกู กูทำ

เออ ท่านพิธีกรมานั่งหน้าเหี่ยวอยู่นานแล้วนะคะ เดี๋ยวเปิดโอกาสให้ทำหน้าที่ซักประมาณ 3 โมงตรง แล้วก็จะได้ปฏิบัติธรรม เพราะว่า หลายสัปดาห์เรื้อรังมานาน เชิญค่ะ

6 พ ค 2555   14.20 น. ถอดซีดี ธรรมะต้นเดือน ช่วงปุจฉา วิสัชนา โดยองค์หลวงปู่พุทธะอิสระ